In het holst van afgelopen nacht trad ik op bij de EO op Radio 1. “Dit Is De Nacht”, zo heette het programma heel toepasselijk. Tussen drie en vijf uur gaf ik daar acte de présence met drie nieuwe liedjes van Mist en een oudje.
Het is een hele rit vanuit het verre Spanje, maar klokslag twee uur ’s nachts rijd ik het Hilversumse Mediapark binnen, alsof ik nooit ben weggeweest. Ik parkeer mijn auto wel per abuis bij het NPO-gebouw, het hoofdkwartier van 3FM. Maar tegenwoordig ben ik te oud voor die zender, zo werd mij onlangs verteld door een (ook oude) plugger. Geeft niets. Radio 1 is ook prima. Airplay is airplay. En met stip van 3 naar 1!
Nadat ik met mijn dierbare akoestische gitaar bijna op hachelijke wijze tussen de automatische draaideur beklemd raak word ik verwelkomd op de redactie door Maria en Paul, met open armen, thee, chocola en broodjes. Het gespreksonderwerp van vannacht is ‘burenruzies’. Te gast zijn een prediker (Tom) en een schrijver van een boek over burenruzies (Ton) compleet met baard, sandalen en geitenwollen sokken.
De twee gaan in gesprek met presentatrice Anne en af en toe doen bellers hun zegje over het onderwerp. De discussie wordt afgewisseld met mijn zang- en speelkunst. Liedjes over de liefde, laverend tussen nostalgie en frisse moed. Prediker Tom refereert handig aan mijn repertoire als het gaat over respect en liefde voor de medemens. Geitenwollensokkenrocker Ton knikt instemmend mee als ik Something New, How To Drain the Swamp, Go en The Stars above speel. Zelf maakt hij ook liedjes, zegt hij enthousiast. Dan staat hij op en vertelt tegen de redactrice dat hij een cd’tje met zijn muziek bij zich heeft en of dat misschien gedraaid kan worden. Maar zo werkt dat natuurlijk niet bij de nationale radio, Ton. De muziekkeuze wordt van tevoren bepaald door muzieksamenstellers en redactie. Ik probeer dat nog uit te leggen aan Ton, maar hij zegt dat ze zijn muziek waarschijnlijk gewoon niet goed vonden en overhandigt mij daarop zijn cd, mij er veel plezier mee wensend. Dat is heel aardig van hem. Ik zal zeker luisteren, verzeker ik hem.
Vier liedjes, twee espressootjes en een gaapaanval verder zit mijn nachtelijke bezoek erop. Het is best goed gegaan, ben niet in slaap gevallen en er komen al mailtjes binnen van luisteraars die de nieuwe Mist-cd The Loop of Love kunnen winnen. Ik berg mijn gitaar op en maak aanstalten om te vertrekken, zodat ik nog voor dat het licht wordt in Amsterdam ben. Ton gaat ook naar huis. Hij moet helemaal naar Groningen. Hij zegt mij nog dat ik vast een beetje zenuwachtig was, omdat hij dat aan mijn ‘trillende stemgeluid’ kon horen. Ik antwoord hem beleefd dat dat mijn gevoelige manier van zingen is. “Ophoepelen, Ton’, denk ik, maar dat houd ik natuurlijk voor me. Respect.
Het is een hele rit vanuit het verre Spanje, maar klokslag twee uur ’s nachts rijd ik het Hilversumse Mediapark binnen, alsof ik nooit ben weggeweest. Ik parkeer mijn auto wel per abuis bij het NPO-gebouw, het hoofdkwartier van 3FM. Maar tegenwoordig ben ik te oud voor die zender, zo werd mij onlangs verteld door een (ook oude) plugger. Geeft niets. Radio 1 is ook prima. Airplay is airplay. En met stip van 3 naar 1!
Nadat ik met mijn dierbare akoestische gitaar bijna op hachelijke wijze tussen de automatische draaideur beklemd raak word ik verwelkomd op de redactie door Maria en Paul, met open armen, thee, chocola en broodjes. Het gespreksonderwerp van vannacht is ‘burenruzies’. Te gast zijn een prediker (Tom) en een schrijver van een boek over burenruzies (Ton) compleet met baard, sandalen en geitenwollen sokken.
De twee gaan in gesprek met presentatrice Anne en af en toe doen bellers hun zegje over het onderwerp. De discussie wordt afgewisseld met mijn zang- en speelkunst. Liedjes over de liefde, laverend tussen nostalgie en frisse moed. Prediker Tom refereert handig aan mijn repertoire als het gaat over respect en liefde voor de medemens. Geitenwollensokkenrocker Ton knikt instemmend mee als ik Something New, How To Drain the Swamp, Go en The Stars above speel. Zelf maakt hij ook liedjes, zegt hij enthousiast. Dan staat hij op en vertelt tegen de redactrice dat hij een cd’tje met zijn muziek bij zich heeft en of dat misschien gedraaid kan worden. Maar zo werkt dat natuurlijk niet bij de nationale radio, Ton. De muziekkeuze wordt van tevoren bepaald door muzieksamenstellers en redactie. Ik probeer dat nog uit te leggen aan Ton, maar hij zegt dat ze zijn muziek waarschijnlijk gewoon niet goed vonden en overhandigt mij daarop zijn cd, mij er veel plezier mee wensend. Dat is heel aardig van hem. Ik zal zeker luisteren, verzeker ik hem.
Vier liedjes, twee espressootjes en een gaapaanval verder zit mijn nachtelijke bezoek erop. Het is best goed gegaan, ben niet in slaap gevallen en er komen al mailtjes binnen van luisteraars die de nieuwe Mist-cd The Loop of Love kunnen winnen. Ik berg mijn gitaar op en maak aanstalten om te vertrekken, zodat ik nog voor dat het licht wordt in Amsterdam ben. Ton gaat ook naar huis. Hij moet helemaal naar Groningen. Hij zegt mij nog dat ik vast een beetje zenuwachtig was, omdat hij dat aan mijn ‘trillende stemgeluid’ kon horen. Ik antwoord hem beleefd dat dat mijn gevoelige manier van zingen is. “Ophoepelen, Ton’, denk ik, maar dat houd ik natuurlijk voor me. Respect.